6. bölümde de 4. bölümdeki gibi, kuzeyden gelen saldırı şiirsel bir ifadeyle anlatıl­maktadır. ısrail için kaçmaktan başka çare kalmamıştır. Yeremya ilk önce, ya­kınlarda yaşayan Benyamin halkına kaçmalarını (1:1) önerir. 3. ayetteki ‘ço­ban’, Babil hükümdarıdır. 4 ve 5. ayetler ise saldırıya geçen Babil ordusuna yönelik­tir.

Tanrı’nın ayetlerdeki kimliği:

1-5. ayetler: Tanrı Benyamin halkını Yeruşalim’in yıkılacağına dair uyarır. Yeruşalim Rab’bin sevdiği güzel bir kenttir, ama çok yakında düşmanların eline geçecektir. Rab’bi nankörce bırakanlar, Rab tarafından bırakılacaklardır. Kutsal Tapınak bile Tanrı’nın yargısından korunabilecekleri bir yer değildir. Bir kere Rab’be iman ettik diye, davranışlarımız ne olursa olsun sonsuza dek Rab’bin kurtuluş garantisine sahip olduğumuz düşüncesi çok büyük bir yanılgı­dır.

Bana hangi öğütler verilmektedir?

6-8. ayetler: Yeruşalim şiddet ve zorbalıkla doluydu. Kentten şiddet ve yıkım yankılanıyordu. Her yer hastalarla, yaralılarla doluydu. Topluluğumuzda buna benzer bir günah varsa, Rab bizi bir viraneye, oturulmaz bir kente çevirmeden gü­nahlarımızdan vazgeçmeliyiz. Rab benden vazgeçmeden kişisel olarak günahla­rımı itiraf etmeliyim.

9. ayet: Üzüm asmadan nasıl toplanıyorsa, ısrail halkının geri kalanları da Babil saldırısında öylece toplanacaklardır. Bu, ısrail’in kimse kalmayıncaya kadar tamamen yok edileceğini işaret etmektedir. Buradaki ‘geri kalan” söz­cüğü doğru kişileri kapsamamaktadır.

13, 14. ayetler: Peygamberlerden kâhinlere kadar bütün halk ruhsal yönden çürü­müşlük içindeydi. Önderler kendilerinin ve halkın ruhsal hastalığına önem vermiyor, tövbe ederek yargıdan kurtulmak yerine, esenlik olmadığı halde sahte bir esenlik ilan ediyorlardı. Kilise önderim günahımı açığa vura­cak kadar tövbe ve yargı konusunda cesur vaazlar veriyor mu?

15. ayet: Yalancı önderler, haklı çıkmak için kendi kendilerini aldatarak yaptık­ları iğrençliklerden utanmazlar. Ama Rab yine de onların sendeleyip düş­melerine rağmen geri dönmelerini bekler.